نویسندگان
همایون مافی1 احمد محسن زاده2
- دانشیار دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی دانشگاه مازندران
- دانشجوی دکتری حقوق خصوصی دانشگاه مازندران
چکیده:
اعتبارات اسنادی به‌عنوان روش تسهیل پرداخت های بین المللی، تضمین و تعهد مشروط پرداخت بانک خریدار (بانک گشایندۀ اعتبار) به فروشنده (متقاضی اعتبار) است. از این حیث اعتبارات اسنادی را می‌توان متداول ترین شیوۀ پرداخت قیمت کالاها در تجارت بین‌الملل تلقی کرد. شکل سنتی اعتبارات اسنادی، تجاری است که تعهد مالی ناشی از آن ریشه در اسنادی دارد که بیان‌کنندۀ انجام معامله به‌وسیلۀ ذی‌نفع است و به عنوان مکانیسم پرداخت و تأمین مالی معاملات بین المللی کالا به کار می‌رود. بر‌خلاف اعتبار اسنادی تجاری که یک سند پرداخت است، اعتبار اسنادی تضمینی برای حمایت از ذی‌نفع در صورت قصور دستوردهنده از انجام تعهد یا پرداخت، درنظر گرفته شده است. اعتبارنامۀ اسنادی تضمینی معادل ضمانت‌نامۀ بانکی بوده، بابت تضمین انجام کار و تعهد به شکل اعتبارات اسنادی صادر می‌شود. این مقاله با مقایسۀ اعتبارات اسنادی تجاری و تضمینی به بررسی اشتراک‌ها و افتراق‌های این دو سند می‌پردازد و مهم‌ترین جنبه‌های حقوقی آن دو را با یکدیگر مطابقت می‌دهد تا به این پرسش پاسخ دهد که طرفین از هریک از دو ابزار به‌کار رفته در تجارت بین‌الملل چه موقع و به چه شکلی بهره‌برداری می‌کنند.
منبع: جهت دانلود و خواندن متن کامل مقاله به سایت مجلۀ مطالعات حقوق تطبیقی مراجعه کنید.
