History of the center
شکل گیری عدلیه
یکی از خواسته های مشروطه خواهان در ایران تأسیس عدالتخانه در سراسر کشور بود؛ این خواسته در متمم قانون اساسی مشروطه اصول (۷۱ تا 89) ذیل فصل اقتدارات محاکم پیش بینی شد بدین ترتیب همزمان با مشروطه محاکم قضایی تشکیل شدند؛ وزارت عدلیه و مجموعه دادگستری ابتدا زیر نفوذ روحانیون اداره می شد؛ با توجه به نبود قوانین دادرسی مدون و منظم معمولاً امور با ابلاغیه های وزیر دادگستری رتق و فتق می شد طبیعتاً این روند با مشکل مواجه شد و در نهایت در سال ۱۲۸۷ شمسی وزیر عدلیه وقت حسن پیرنیا ملقب به مشیرالدوله کمیسیون تنقیح قوانین را با هدف سامان بخشیدن به این وضعیت تشکیل داد.
تصویب اصول تشکیلات عدلیه
در ۲۱ رجب ۱۳۲۹ مصادف با ۲۷ شهریور ۱۲۹۰ سرانجام کمیسیون عدلیه مجلس شورای ملی قانونی را برای سامان دادن به وضع عدلیه در کشور به تصویب رسانید: قانون اصول تشکیلات عدلیه این قانون ۲۶۳ ماده دارد.
تصویب نظام نامه های مجمع وکلا
وزارت عدلیه نظام نامه اساسی وکلای رسمی را ابلاغ کرد؛ ماده نخست این نظام نامه مقرر کرد روابط رسمی وزارت عدلیه با وکلای رسمی خواهد بود که مطابق قانون تشکیلات و نظام نامه امتحان وکلا به این سمت شناخته شده اند.
بر اساس ماده ۳ نیز چنین بود بلافاصله پس از رسمیت یافتن وکلای رسمی اسامی آنان در دفتر و لوح مخصوص مذکور در ماده ۳۴۹ قانون تشکیلات ثبت خواهد گردید و ماده ۴ «همین که عده وکلای رسمی که اسامی آنان در لوحه مخصوص ثبت شد از بیست تجاوز نمود، تشکیل هیأتی خواهند داد که مجمع وکلا نامیده میشود»
بدین ترتیب در ۲۷ تیر 1300 با تشکیل مجمع وکلای رسمی نخستین نهاد وکالت در ایران آغاز به کار کرد. البته این نهاد یکی از بخشهای وزارت عدلیه به شمار می آمد و زیر نظر این وزارتخانه فعالیت میکرد افراد حاضر در این نشست تمامی وکلای رسمی کشور در آن زمان نبودند و بعداً وزارت عدلیه با ارسال نامه هایی به مجمع علی اکبر داور و دکتر تقی بهرامی مبصر السلطان را به عنوان وکلای رسمی اعلام و معرفی کرد.
سپس نوبت به تنظیم نظام نامه داخلی مجمع وکلا رسید این نظام نامه در ۲۸ شهریور ۱۳۰۰ تنظیم و به وزیر عدلیه پیشنهاد شد و در ۱۲ آذر همان سال به تصویب وزارت عدلیه رسید.
